Το κρασί και τα μυστικά του


Σεπτέμβριος ο τρυγητής έχει μπει για τα καλά, και δεν θα μπορούσαμε στον Smartguidelife να μην κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στο ποτό που έχει την τιμητική του κάθε χρόνο τέτοιο μήνα (αφού γίνεται ο τρύγος των σταφυλιών), είναι περισσότερο δεμένο με τον άνθρωπο από οποιοδήποτε άλλο, λατρεύεται από όλους τους λαούς και πολιτισμούς και συνδυάζει αρμονικά μέσα του τέχνη και επιστήμη. Ύστερα από αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω μπορεί να μην γίνετε καλλιτέχνες ή επιστήμονες του κρασιού, σίγουρα όμως θα ξέρετε πολλά περισσότερα για αυτό και πώς να το απολαμβάνετε καλύτερα. Στην υγειά σας!


The story goes like this…

Το αμπέλι έχει, κατά τους παλαιοντολόγους, προϊστορία πολλών εκατομμυρίων ετών. Κουκούτσια αγριοστάφυλων έχουν βρεθεί ακόμη και σε σπηλιές που κατοικήθηκαν από νομαδικές προϊστορικές φυλές.

Πριν από την εποχή των παγετώνων ευδοκιμούσε στην πολική ζώνη, στην Ισλανδία, τη Βόρεια Ευρώπη, τη βορειοδυτική Ασία, ακόμη και στην Αλάσκα. Οι παγετώνες όμως περιόρισαν την εξάπλωσή του και επέβαλαν γεωγραφική απομόνωση μεταξύ ποικιλιών, που τελικά εξελίχθηκαν σε διαφορετικά είδη, «απώθησαν» διάφορους πληθυσμούς άγριων αμπέλων προς θερμότερες ζώνες και, κυρίως, προς την ευρύτερη περιοχή του νοτίου Καυκάσου. Εκεί, μεταξύ Ευξείνου Πόντου,

Κασπίας θάλασσας και Μεσοποταμίας, γεννήθηκε το είδος Άμπελος η οινοφόρος (Vitis vinifera, υποείδος caucasica), που σχεδόν αποκλειστικά -σε διάφορες ποικιλίες και υβρίδια- καλλιεργείται σήμερα.

Το κρασί εμφανίζεται ανά τους αιώνες δεμένο με τον άνθρωπο, και κατέχει εξέχουσα θέση σε πολλούς πολιτισμούς και θρησκείες ως μοναδικό ποτό, αρμονικά συνδεδεμένο με το μέτρο, την καλή σωματική και ψυχική κατάσταση, του ισορροπημένου τρόπου ζωής και τη μακροζωία. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι  γιατροί της εποχής, ανάμεσα τους ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός αναγνώρισαν τις ευεργετικές ιδιότητες του κρασιού στην υγεία, και το χρησιμοποιούσαν θεραπευτικά, κάνοντας το, ίσως το παλιότερο φάρμακο, γνωστό εδώ και 5.000 χρόνια.

Τα τελευταία  χρόνια έχουν γίνει πολλές επιστημονικές μελέτες που δείχνουν ότι το κρασί και κυρίως το κόκκινο, έχει ιδιαίτερα ευεργετική επίδραση στην υγεία όταν πίνεται σε καθημερινή βάση με το φαγητό και με μέτρο. Βρέθηκε ότι η χρήση αυτή του κρασιού μειώνει τα καρδιαγγειακά επεισόδια κατά 20 έως 60%, βελτιώνει την λειτουργία του στομάχου και την πέψη γενικότερα, εμποδίζει τη δημιουργία χολόλιθων, διευκολύνει την κυκλοφορία του αίματος στους ιστούς, δρα ως αντιφλεγμονώδες και αντισηπτικό, αυξάνει την αντίσταση στα κοινά κρυολογήματα και βοηθά στον ύπνο.  Ακόμη, προκαλεί ευεξία, ποιότητα ζωής και μακροζωία μειώνοντας τους θανάτους από οποιαδήποτε αιτία κατά 10-20%.

Οι Έλληνες, διέπρεψαν στην οινοποιία, μονοπωλώντας σχεδόν την αγορά για αιώνες. Ήταν γνώστες του κρασιού πιθανότατα από την αρχή της εγκατάστασής τους στο σημερινό τους τόπο, δηλαδή τουλάχιστον πριν το 1700 π.χ. Ο τρόπος παραγωγής του κρασιού δεν διέφερε ουσιαστικά από αυτόν των ημερών μας. Οι Έλληνες γνώριζαν την παλαίωση του κρασιού και την άφηναν να γίνει σε θαμμένα πιθάρια, σφραγισμένα με γύψο και ρετσίνι. Οι πρόγονοί μας έπιναν το κρασί τους με διάφορους τρόπους. Συνήθιζαν να το αναμειγνύουν με νερό, είχαν δε ειδικά σκεύη τόσο για την ανάμειξη όσο και για την ψύξη του πριν την κατανάλωση.

O χαρακτήρας του κρασιού εξαρτάται άμεσα από το σταφύλι από το οποίο προέρχεται, από την περιοχή όπου αυτό καλλιεργείται, από τον τρόπο που οινοποιείται και παλαιώνει. Ο νομοθέτης, θέλοντας να γνωστοποιήσει στον καταναλωτή αυτές τις ιδιαιτερότητες, δημιούργησε τις έννοιες των κατηγοριών και των τύπων των κρασιών, όπως: Οίνος Ονομασίας Προέλευσης, Τοπικός Οίνος, Επιτραπέζιος Οίνος, Οίνος ξηρός, ημίγλυκος, ή αφρώδης.

«Ονομασία προέλευσης»: αποτελεί το τοπωνύμιο μιας περιοχής, όταν χρησιμοποιείται ως εμπορική επωνυμία ενός προϊόντος. Τα ελληνικά κρασιά με Ονομασία Προέλευσης προέρχονται από αμπελουργικές περιοχές με υψηλό ποιοτικό δυναμικό γι’ αυτό και χαρακτηρίζονται, σύμφωνα με τη νομοθεσία της Ε.Ο.Κ. ως V.Q.P.R.D., από τα αρχικά των γαλλικών λέξεων Vin de Qualite Produit de Region Determinee που σημαίνουν, Οίνος Ποιότητας Παραγόμενος σε Καθορισμένη Περιοχή.

Οι «τοπικοί οίνοι» είναι  κρασιά που φέρουν ένδειξη γεωγραφικής καταγωγής επιπέδου επαρχίας, νομού ή διαμερίσματος.

Τα κρασιά με «Ονομασία Κατά Παράδοση» παράγονται,  σύμφωνα με παραδοσιακές μεθόδους μιας συγκεκριμένης περιοχής ή χώρας.

Όλα τα υπόλοιπα κρασιά που κυκλοφορούν εμφιαλωμένα ανήκουν στη κατηγορία των απλών «Επιτραπέζιων οίνων».

 

Ορολογία για να κερδίσετε τις εντυπώσεις 

Άγουρο: Κρασί πολύ νεαρό, μεγάλη περιεκτικότητα οξέων.
Σώμα: Κρασί πλούσιο σε συστατικά που αφήνουν το στόμα γεμάτο από γευστικές εντυπώσεις.
Άδειο: Ένα κρασί χωρίς σώμα.
Άρωμα: Περιγραφή των οσμών που είναι χαρακτηριστικές του σταφυλιού από το οποίο παράγεται το κρασί.
Κοινό άρωμα: Κρασί χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Χρησιμοποιείται περισσότερο στα επιτραπέζια κρασιά.
Φίνο άρωμα: Ποικιλία με λεπτό ευγενικό άρωμα λουλουδιών και φρούτων.
Άρωμα ράτσας: Η ποικιλία του σταφυλιού , συνήθως προσδίδει στο κρασί ιδιαίτερο άρωμα το οποίο αναγνωρίζεται εύκολα. 
Μπουκέτο: Το χαρακτηριστικό άρωμα παλαίωσης του κρασιού. Πρόκειται δηλαδή για το σύνολο των ουσιών που απέκτησε το κρασί ωριμάζοντας και παλαιώνοντας.
Επίγευση: Η εντύπωση από το κρασί που μένει στο στόμα αφού το έχουμε πιεί.
Βελούδινο: Μαλακό κρασί ευχάριστο στον ουρανίσκο.
Bouchonne: Η οσμή και η γεύση αυτού του κρασιού θυμίζουν έντονα φελλό και το ελάττωμα αυτό οφείλεται ακριβώς στο πώμα του
Γενναιόδωρο: Το κρασί με υψηλά γράδα (βαθμούς), πλούσιο σε γεύση και άρωμα.
Ελαφρύ: Χαρακτηρίζει το ευκολόπιοτο κρασί με χαμηλά γράδα.
Ζωηρό: Το κρασί που έχει ευχάριστη οξύτητα και φρεσκάδα.
Ισορροπημένο: Το κρασί που παρουσιάζει αρμονία ανάμεσα στις επιμέρους γεύσεις του.
Λιπαρό: Το κρασί που διαθέτει πλούσια υφή και γεμίζει το στόμα χωρίς να είναι «επιθετικό».
Μαλακό: Κρασί που δεν έχει ενοχλητική όξινη και στυφή γεύση.
Σκληρό και Ταννικό: Κρασί με έντονη τη στυφή γεύση των ταννινών, με έκδηλη, δηλαδή, οξύτητα.
Στρογγυλό: Κρασί με ισορροπία ανάμεσα στη βελούδινη γεύση και στο στόμα.

 


Εσείς ρωτάτε, εμείς απαντάμε…

Τι κρασί να διαλέξω για την καρδιά μου; Κόκκινο ή λευκό;

Η επιλογή είναι σαφής. Κόκκινο κρασί λόγω της υψηλότερης περιεκτικότητάς του σε αντιοξειδωτικά συστατικά και πιο συγκεκριμένα σε φαινολικές ενώσεις. Έχει αποδειχθεί και επιστημονικά ότι τα εν λόγω συστατικά παίζουν σημαντικό ρόλο στην υγεία της καρδιάς και των αγγείων.

 

Το παλιό κρασί είναι πάντοτε καλύτερο;

Τα κρασιά που έχουν την ικανότητα να βελτιώνονται με την πάροδο του χρόνου, δηλαδή να παλαιώνουν, είναι πολύ λιγότερα από όσα φαντάζεστε. Τα λευκά (πλην μερικών εξαιρέσεων) δεν παλαιώνουν, αντιθέτως, πρέπει να καταναλώνονται όσο είναι φρέσκα, έναν το πολύ χρόνο μετά τον τρύγο. Το ροζέ το ίδιο, φρέσκα και αυτά. Τα φθηνά κόκκινα, το ίδιο. Μόνο τα κόκκινα κρασιά που παράγονται από τα καλύτερα αμπέλια και τις καλύτερες ποικιλίες μπορούν να παλαιώσουν στη φιάλη, αφού προηγουμένως ωριμάσουν για μερικούς μήνες (12-24) σε δρύινο βαρέλι. Τα περισσότερα γλυκά κρασιά μπορούν, επίσης να παλαιώσουν για πολλά χρόνια, κάποτε για αρκετές δεκαετίες. Οι χρονολογημένες (vintage) σαμπάνιες, επίσης είναι δεκτικές σε πολυετή παλαίωση.

 

Θερμοκρασία δωματίου

Τι μύθος! Ποιού δωματίου; Του ελληνικού δωματίου, του γαλλικού, του ρώσικου ή κάποιου αλλού; Η περίφημη «θερμοκρασία» δεν είναι παρά μια αφηρημένη έννοια που αδυνατεί να προσδιορίσει αριθμητικά την ιδανική θερμοκρασία κατανάλωσης του κρασιού. Ο γενικός κανόνας είναι ότι τα περισσότερα κόκκινα κρασιά καταναλώνονται μεταξύ 15-16°C, τα ερυθρά παλαίωσης στους 18 °C και τα τύπου nouveau στους 12-14°C.


Τελικά, κόκκινο με κρέας, λευκό με ψάρι;

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι το λευκό κρασί ταιριάζει περισσότερο με τα αυγά, το ψάρι και τα λευκά κρέατα, ενώ το κόκκινο με τα κόκκινα κρέατα και το κυνήγι (τα γλυκά κρασιά ταιριάζουν συνήθως με τα επιδόρπια). Ο «νόμος» πάντως αυτός έχει και τα παραθυράκια του. Το κοτόπουλο, το χοιρινό, το κουνέλι, όλα γενικώς τα λευκά κρέατα μπορούν, εάν μαγειρευτούν ελαφριά, να σερβιριστούν με ένα ζυμωμένο και ωριμασμένο σε δρύινο βαρέλι λευκό κρασί, που είναι γευστικά πιο έντονο και γεμάτο. Από την άλλη, ένα λιπαρό ψάρι, όπως το φιλέτο σολομού ή σφυρίδας, θα ταιριάξει, εάν ψηθεί κάπως πικάντικα, με ένα ελαφρύ κόκκινο κρασί, λ.χ. μια απλή Βουργουνδία, ένα Beaujolais-Villages, μια Valpolicella ή ένα φρέσκο Αγιωργίτικο.


Μέχρι πόσα ποτηράκια μπορώ να πίνω την ημέρα;

Όλες οι ευεργετικές δράσεις του κόκκινου κρασιού προκύπτουν μόνο μετά από καθημερινή και όχι περιστασιακή κατανάλωσή του. Έχει βρεθεί ότι κάποιος ο οποίος καταναλώνει 2 ποτήρια κρασί κάθε ημέρα έχει όλες τις προαναφερόμενες δράσεις στον οργανισμό του, ενώ εάν κάποιος δεν πίνει καθόλου κρασί όλη την εβδομάδα και το καταναλώνει όλο μαζί στις 2 ημέρες του Σαββατοκύριακου δεν έχει κανένα από τα οφέλη του κρασιού στον οργανισμό του. Τέλος, πέρα από την καθημερινή κατανάλωση, θα πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό ότι το κόκκινο κρασί είναι ευεργετικό μόνο σε μικρές ποσότητες (το πολύ 2 ποτηράκια για τους άνδρες και ένα για τις γυναίκες ημερησίως). Αντίθετα, με τη μεγαλύτερη κατανάλωση έχουμε αύξηση της αρτηριακής πίεσης και των τριγλυκεριδίων, με αποτέλεσμα αύξηση του καρδιαγγειακού κινδύνου. Επίσης, οι παραπάνω συστάσεις διαφοροποιούνται όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας, οπότε και απαιτείται περιορισμός της κατανάλωσης αλκοόλ.

 

Ποια είναι τα μυστικά του σωστού σερβιρίσματος;


● Το κρασί σερβίρεται σε κολονάτα ποτήρια με μικρότερη διάμετρο του πάνω μέρους του ποτηριού, καθώς έτσι διατηρεί περισσότερο τα αρώματά του.
● Μην ξεχειλίζετε ποτέ το ποτήρι του κρασιού. Γεμίζετέ το λίγο παραπάνω από τη μέση (να καλύπτονται τα 3/4 του ποτηριού).
● Κρατάτε το ποτήρι του κρασιού από το «πόδι», ώστε και το άρωμά του να απολαμβάνετε καλύτερα, αλλά και να μην του μεταδίδετε τη θερμοκρασία του χεριού σας, ζεσταίνοντάς το.

 

Πόσες θερμίδες έχει ένα ποτηράκι κρασί;


Οι θερμίδες που αποδίδει ένα ποτήρι κρασί εξαρτώνται πάντα από τους βαθμούς αλκοόλ και τη γλυκύτητά του (δηλαδή τον χρόνο ωρίμασής του). Κατά μέσο όρο, ένα κολονάτο ποτήρι κρασί περιέχει από 100 μέχρι 120 θερμίδες. Το χρώμα του δεν επηρεάζει το θερμιδικό του περιεχόμενο, ενώ τα ελαφρώς πιο γλυκά κρασιά μπορεί να έχουν 10-20 θερμίδες παραπάνω.

 

Στο μαγείρεμα τι κρασί να χρησιμοποιώ;


Στο μαγείρεμα είναι καλύτερα να χρησιμοποιείτε το ίδιο κρασί με αυτό που σκοπεύετε να σερβίρετε στο τραπέζι. Ωστόσο, αν θέλετε να διατηρήσετε το ανοιχτό χρώμα ενός φαγητού (π.χ. μανιτάρια), χρησιμοποιήστε λευκό κρασί . Για τις μαρινάδες προτιμάτε το κόκκινο κρασί.

 

Βασικοί κανόνες συνδυασμού φαγητού με κρασί


Θα ξεκινήσουμε λέγοντας ότι ο βασικότερος κανόνας συνδυασμού φαγητού με κρασί είναι να συνδυάζει κανείς τις γεύσεις όπως ακριβώς του αρέσουν. Δοκιμάστε και τολμήστε συνδυασμούς! Οι συνδυασμοί είναι άπειροι και κάποιοι από αυτούς θα σας εκπλήξουν ευχάριστα!

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές που ίσως σας βοηθήσουν στην επιλογή. Κρατήστε στο πίσω μέρος του μυαλού σας αυτούς τους 7 κανόνες και αποφασίστε με αυτοπεποίθηση τον επόμενο συνδυασμό. Ο συνδυασμός φαγητού με κρασί δεν είναι πυρηνική φυσική. Μπορεί να κρύβει λίγη χημεία αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι απαγορευτικό. Τολμήστε!


Προτιμήστε παρόμοιες γεύσεις

Οι παρόμοιες γεύσεις στο φαγητό και το κρασί αλληλοσυμπληρώνονται και δένουν αρμονικά μεταξύ τους.
Πχ. Ένα φιλέτο γλώσσας με σος λεμονιού ταιριάζει όμορφα με ένα Μοσχοφίλερο ή ένα Sauvignon Blanc που και τα δύο έχουν γεύσεις εσπεριδοειδών και αισθητή οξύτητα.


 Επιλέξτε παρόμοια πυκνότητα και υφή

Τόσο τα φαγητά, όσο και το κρασί χαρακτηρίζονται από την υφή τους. Υπάρχουν ελαφριά, μέτρια και παχιά φαγητά. Αντίστοιχα τα κρασιά διαχωρίζονται σε ελαφρού, μέτριου ή γεμάτου σώματος ανάλογα με την υφή και την αίσθηση που αφήνουν στο στόμα.

Συνήθως όταν μιλάμε για το σώμα του κρασιού, το συγκρίνουμε με αυτό του νερού, του άπαχου γάλατος και του γάλατος με πλήρη λιπαρά. Σκεφτείτε την αίσθηση του νερού και αναζητήστε τη στα κρασιά ελαφρού σώματος. Αντίστοιχα το άπαχο γάλα είναι μεν ελαφρύ στο στόμα χωρίς να το γεμίζει αλλά σίγουρα είναι πιο πλούσιο από το νερό. Τέλος το κρασί με γεμάτο σώμα δίνει την αίσθηση της πληρότητας στο στόμα όπως περίπου γίνεται με το γάλα με πλήρη λιπαρά.

Συνδυάστε λοιπόν φαγητό και κρασί με αντίστοιχη πυκνότητα.
Πχ τηγανιτό ψάρι που είναι ελαφρύ με σαββατιανό ή Μοσχοφίλερο ενώ ένα πλούσιο κρέας θέλει ένα γεμάτο Chardonnay αν είναι λευκό ή ένα Merlot.
 

Επιλέξτε παρόμοια επίπεδα γλυκύτητας
Ο γενικός κανόνας εδώ είναι ότι το κρασί πρέπει να είναι ίσης ή λίγο υψηλότερης γλυκύτητας από ότι το φαγητό.

Πχ ένα γλυκό σοκολάτας θα συνοδευτεί όμορφα από ένα γλυκό πλούσιο μοσχάτο.


 Το αλάτι και η οξύτητα θέλουν οξύτητα

Αλμυρά φαγητά και όξινα συνδυάζονται με αντίστοιχα όξινα κρασιά καθώς σε άλλη περίπτωση το κρασί θα φανεί πλαδαρό και άγευστο.


 Συνδυάστε με τη σάλτσα

Η σάλτσα που συνοδεύει το πιάτο είναι ένα σημαντικός παράγοντας στην επιλογή κρασιού.
Μια ελαφριά σάλτσα λεμονιού ζητάει ένα Μοσχοφίλερο ή ένα Sauvignon Blanc ενώ μια λευκή σάλτσα ζυμαρικών συνδυάζεται καλύτερα με ένα chardonnay ή ένα Pinot Noir.


 Το καυτερό σβήνει με το γλυκό

Τα πικάντικα πιάτα συνδυάζονται καλύτερα με κρασιά με υπολειμματικά σάκχαρα. Η γλυκύτητα του κρασιού μετριάζει την καυτερή γεύση του φαγητού.
Π.χ. η ασιατική κουζίνα ταιριάζει με Riesling ή με ημίξηρα λευκά και ροζέ κρασιά


 Οι τανίνες θέλουν λιπαρότητα

Τα τανικά κρασιά καθαρίζουν το στόμα από τη λιπαρότητα του φαγητού και για αυτό αποτελούν ιδανικό συνδυασμό.
Ξινόμαυρο, Cabernet Sauvignon και Syrah αποτελούν ιδανική παρέα για πλούσια και λιπαρά κόκκινα κρεατικά.

 

8 μυστικά που λίγοι γνωρίζουν για το κρασί


1. Οι γυναίκες είναι καλύτερες στη γευσιγνωσία

Είναι λίγο σεξιστικό αστείο ότι οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να παραγγείλουν ένα ποτήρι λευκό κρασί παρά οι άνδρες. Αλλά φαίνεται ότι είναι η φύση τους και όχι η καλλιέργειά τους, που ωθεί τους άνδρες να σνομπάρουν το Merlot. Σε γενικές γραμμές, οι γυναίκες είναι προικισμένες με πιο έντονη αίσθηση της όσφρησης και αυτό σημαίνει ότι είναι πιο κατάλληλες για να εκτιμήσουν τις λεπτές, ανεπανάληπτες μεταβολές που προκαλούνται από καιρικές συνθήκες, ξύλο, έδαφος και όχι μόνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνδρες δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τις αποχρώσεις του φίνου Chianti: απλά πρέπει να προσπαθήσουν λίγο περισσότερο.
Οι γυναίκες, βεβαίως, μπορεί να έχουν δυνατότερη όσφρηση για κρασί, οι άντρες όμως είναι αυτοί που έχουν γερό στομάχι για αυτό. Όχι λόγω σχετικού μεγέθους αλλά επειδή διαθέτουν παραπάνω από ένα ένζυμο που διασπά το αλκοόλ. Σε συνδυασμό με άλλες μεταβολικές διαφορές, αυτό σημαίνει ότι οι άνδρες μπορεί συχνά να καταναλώνουν με ασφάλεια διπλάσια ποσότητα αλκοόλ από τις γυναίκες.


2. Το κρασί έχει μια παράδοση 9.000 ετών - και για το μεγαλύτερο διάστημα αυτού του χρόνου, είχε απαίσια γεύση

Δεν είναι πολλά τα χρόνια που κατανοήσαμε τη διαδικασία οξείδωσης (του τι συμβαίνει όταν ο αέρας συναντάει το κρασί). Για χρόνια λοιπόν, το κρασί πολύ γρήγορα ανέπτυσσε μια δυσάρεστη όξινη γεύση. Με την πάροδο των ετών, οι οινοποιοί προσπάθησαν να κρύψουν τη γεύση με την προσθήκη θαλασσινού νερού, σάλτσας ψαριού, σκόρδου και μελιού με ζύμωση, και διάφορων άλλων υλικών χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Ωστόσο, οι άνθρωποι δοκίμαζαν την αηδιαστική γεύση, επειδή ήταν ασφαλέστερη από το νερό!

 

3. Πώς πρέπει να δοκιμάζετε το κρασί σε ένα εστιατόριο

Ανεξάρτητα από το πόσο καλό είναι το εστιατόριο που θα δειπνήσετε, δεν θέλετε να νιώσετε άβολα μπροστά στον maitre. Το πρώτο βήμα είναι να στροβιλίσετε αργά το ποτήρι σας για να αναδυθούν τα αρώματα. Στη συνέχεια, μυρίστε το όπως θα κάνατε με το φαγητό. Στις μέρες μας, πολύ λίγα κρασιά είναι εξαιρετικά, αλλά αξίζει να τα δοκιμάσετε από το να έχετε ένα κρασί που δεν σας αρέσει το άρωμά του. Τέλος, δοκιμάστε μια γουλιά: μετακινήστε το γύρω από το στόμα σας αργά και πάρτε μια ανάσα αφού το δοκιμάσετε για τον καλύτερο συνδυασμό των αρωμάτων. Μη φοβάστε: να θυμάστε ότι το κρασί περνάει οντισιόν και όχι εσείς!


4. Διαβάστε την ετικέτα

Η ετικέτα είναι η ταυτότητα του κρασιού. Μια προσεκτική ανάγνωση της εμπρόσθιας και , σε όσα κρασιά διαθέτουν, της οπίσθιας ετικέτας, είναι ικανή να μας πληροφορήσει για πολλά σημαντικά στοιχεία που το αφορούν, όπως η χρονιά συγκομιδής, η χώρα και η περιοχή προέλευσης, η ποικιλία ή οι ποικιλίες από τις οποίες οινοποιήθηκε, ο παραγωγός, ο αλκοολικός βαθμός και αρκετά άλλα, μικρότερης σημασίας θέματα. Η ετικέτα, βέβαια, εκφράζει και την αισθητική αντίληψη, αλλά και τη σοβαρότητα του παραγωγού, καθώς μια κακόγουστη ετικέτα μας εμπνέει πολύ λιγότερο από ότι μια καλόγουστη, όπως επίσης μια λοξοκολλημένη ή μισοφθαρμένη ετικέτα μας απωθεί σε σχέση με μια άλλη, όμορφα τοποθετημένη στην φιάλη.


5. Το ευρωπαϊκό κρασί έχει αμερικανικές ρίζες

Ακούμε συχνά για τους τολμηρούς βοτανολόγους της βικτωριανής εποχής που ταξίδευαν στον κόσμο για να μαζέψουν εξωτικά είδη φυτών. Αυτοί οι ενθουσιώδεις άνθρωποι έστελναν αμερικανικά σταφύλια στην παλιά χώρα, μαζί με ένα θανάσιμο ζωύφιο που διαδόθηκε στην Ευρώπη και αφάνισε όλους τους γηγενείς αμπελώνες. Κάποιος έξυπνος άνθρωπος πρότεινε να μπολιαστούν οι ρίζες των ανθεκτικών αμερικανικών αμπελιών στα ευρωπαϊκά αμπέλια. Αυτό λειτούργησε σε κάποιο βαθμό, αλλά έφερε επίσης μούχλα και μύκητες από το εξωτερικό στην Ευρώπη και προκάλεσε την εξαφάνιση ορισμένων τύπων αμπελιών.

 

6. Μπορείτε να πιείτε για να θυμάστε!

Ο οσφρητικός βολβός είναι στην πραγματικότητα μέρος των bit μνήμης του εγκεφάλου μας, η οποία είναι ο λόγος που συχνά οι μυρωδιές ανακαλούν δυνατά συναισθήματα. Οι μυρωδιές συχνά συνδέονται μόνιμα με βιώματα και λόγω του ότι το κρασί έχει μοναδικές γεύσεις και μυρωδιές, έχει δυνατή επίδραση στη μνήμη μας. Φυσικά, αυτό λειτουργεί μόνο όταν πίνετε με μέτρο, αλλιώς αρχίζει να ισχύει το ακριβώς αντίθετο.


7. Μπορείτε να το δοκιμάσετε με τα μάτια σας

Εκτός από το προφανές κόκκινο, λευκό, ροζέ και αφρώδες, μπορείτε να πείτε πολλά περισσότερα για τη γεύση του κρασιού πριν από την πρώτη γουλιά, ή ακόμη και αφού μυρίσετε λίγο από το άρωμά του. Τα ανοιχτόχρωμα και φωτεινά λευκά κρασιά αφήνουν συνήθως καθαρή ή απαλή δροσερή αίσθηση, ενώ τα πιο σκούρα, πιο κίτρινα κρασιά έχουν πιο πλούσια γεύση με άρωμα από δρυ. Ένα βαθύ κόκκινο κρασί, σχεδόν καφέ, θα έχει πλούσια και μεστή γεύση. Αυτά τα κρασιά συνοδεύουν καλύτερα φαγητό, σε αντίθεση με ένα πιο ανοιχτό κόκκινο, το οποίο είναι ένα πιο δροσιστικό ποτό που πίνεται μόνο του.


8. Και ο μεγαλύτερος καταναλωτής κρασιού στον κόσμο...;

...Είναι το Βατικανό!
Το μικροσκοπικό έθνος-κράτος έχει μια τεράστια κατανάλωση που φτάνει τα 62 λίτρα κατά κεφαλήν. Φυσικά, είναι κυρίως κρασί για τη θεία κοινωνία, άρα πρόκειται για ένα παραπλανητικό γεγονός. Επόμενη στη λίστα είναι η Ανδόρα, με το Λουξεμβούργο στην 3η θέση. Οι υπόλοιποι δέκα καταναλωτές κρασιού, κατά κεφαλήν, είναι το Νησί Νόρφολκ, η Γαλλία, η Σλοβενία, η Πορτογαλία, η Ελβετία, η Ιταλία και το Σαν Πιερ και Μικελόν.


Θερμοκρασίες σερβιρίσματος

Χωρίς την κατάλληλη θερμοκρασία κανένα κρασί δεν μπορεί να μας προσφέρει το απόλυτο. Λίγο πιο ζεστό απ' ότι πρέπει και το κρασί – τόσο το κόκκινο όσο και το λευκό- θα μας φανερώσει όλα τα ελαττώματά του. Λίγο πιο κρύο και θα κλειστεί στον εαυτό του, «κλειδώνοντας» τα αρώματά του.


Ιδού λοιπόν οι τέλειες θερμοκρασίες σερβιρίσματος:

Σαμπάνιες, αφρώδη κρασιά, επιδόρπια κρασιά (γλυκά): 7-9 βαθμούς κελσίου
Λευκά ξηρά κρασιά: 8-10 βαθμούς κελσίου
Λευκά ξηρά παλαιωμένα σε δρύινο βαρέλι: 10-12 βαθμούς κελσίου
Ροζέ κρασιά: 10-12 βαθμούς κελσίου
Παλαιωμένα ερυθρά κρασιά: 16-18 βαθμούς κελσίου


Από τον Θάνο Λάμπρου

Φωτογραφίες: Γιάννης Τούντας

To top